Mijn vriendinnen zijn genadeloos …
Je kent er ongetwijfeld een paar: ‘vrouwen-vrouwen’. Dat zijn die vrouwen die last hebben van ’vaginale nijd’. Die elkaar niets gunnen, roddelen om de ander te beschadigen en je advies geven waar je niet op zit te wachten of niet eens in jouw belang is. Zelf hoor ik bij de ‘mannen-vrouwen’. En mijn vriendinnen, uiteraard, ook. Soort zoekt soort ;)
Mijn vriendinnen, je weet wel, die paar vrouwen die je midden in de nacht kunt bellen, die je door je diepste dalen helpen, die met je huilen, en ook ongenadig eerlijk tegen je zijn, zijn stuk voor stuk vrouwen die andere vrouwen helpen. We attenderen elkaar op leuke jobs, mooie jurkjes, indien gewenst ook op een fijne vent/vrouw, en we wijzen elkaar, voorzichtig, zelfs op een ietwat te uitbundig groeiende kont.
En ja, we zeggen ook heel eerlijk dat een ‘pittig kort kapsel á là Twiggy’ alleen mooi staat als je Claire Underwood heet. Of Pink. Dan ook. Oftewel: je bent lang, heel slank, in het bezit van een paar zichtbare jukbeenderen én je hebt de tijd om het te stylen. Elke dag. Zo niet, beter maar laten. Wees eerlijk: een paardestaart of knot heb je in 10 seconden gemaakt. Kom daar maar ‘ns om als je als Claire naar kantoor wilt gaan. Of naar de sportschool. En vooral ook als je de sportschool weer úitkomt.
Vrouwen-vrouwen daarentegen zeggen dat dus niet tegen je. Die zeggen ‘goed bezig, looking good!’ En dat die strakke groene fluwelen broek je gewéldig staat. Ook al heb je ‘m in een vlaag van volledige verstandsverbijstering gekocht en maakt ‘ie je 10 kilo zwaarder. Minstens. Om daarna tegen een ander te zeggen ‘wat ziet ze er raar uit op die foto!’ en ‘die broek maakt ‘r echt dik’. Dat dus. Daar krijg ik jeuk van. Voor de goede orde: ik heb geen groene fluwelen broek want a) vind ik groene kleding niet mooi, en b) heb ik poezekinderen, dus fluweel is sowieso een no-go. Helaas.
Zelf ben ik geen moeder, maar dat soort gedrag doet me immer denken aan de roemruchte ‘schoolpleinmoedermaffia’: niet-werkende moeders werpen afkeurende blikken op werkende moeders, en werkende moeders werpen meewarige blikken op niet-werkende moeders.
Met die andere vrouwen, mannen-vrouwen dus, heb je dat soort ellende niet. Gewoon eerlijk zijn. Graag gelardeerd met een beetje humor. Dat scheelt al de helft als je boodschap iets minder prettig is. Het maakt het leven zoveel eenvoudiger. Niet dat ik zelf nooit twijfel hoor, was het maar zo’n feest. Ik twijfel elke dag wel ergens aan. Of het nu m’n kledingkeuze is, m’n vakkennis of mijn kookkunsten. Maar ik modder vrolijk elke dag verder en doe mijn best. Voor mezelf, én voor anderen. Want samen is het veel leuker.
Daarom ben ik ook zo dankbaar voor mijn vriendinnen en zou ik niet zonder ze kunnen. Een aantal zie ik veel te weinig (denk aan een verhuizing naar Zuid-Limburg, gezinsuitbreiding, werk en andere zaken) maar daarom hebben we in dit leven WhatsApp en Messenger. En als we elkaar dan live zien, gaan we gewoon verder waar we de vorige keer zijn gebleven.
Vriendinnen zijn gewoon nódig. We kunnen dingen eerlijk zeggen zonder op onze woorden te hoeven letten, een mening vragen over intieme en lastige dingen die we niet aan de grote klok hangen, én we kunnen zo hard samen lachen dat iedereen in een bar/restaurant zich omdraait. En dat interesseert ons niks.
Dus als ik oprecht advies wil, vraag ik het aan zó’n vrouw.