Zou ik een dagtrip naar Urk overleven?

Afgelopen week schreef ik een blog over het recht dat élke vrouw heeft op een veilige abortus in haar eigen land.

Mocht je ‘m gemist hebben, kun je hier klikken.

Facebook ging los, en hoe …

Natuurlijk kwamen er veel emotionele reacties. Dat viel te verwachten. Veel persoonlijker en emotioneler wordt het niet. Wat me vooral opviel, en is bijgebleven, zijn de reacties van de bewoners van Urk.

Binnen de PVV, een partij die ik oprecht en hartgrondig verafschuw, hebben ze het elke keer over ‘extremisten’. Ik denk dat ‘Urkers’ er ook wat van kunnen:

* Mijn moeder had abortus moeten laten plegen
* Ik ben ‘verward’. In het kader van recente nieuwsitems snappen we wel wat daarmee bedoeld wordt hè?
* Ik kom nog wel voor mijn rechter en zal mij dan moeten verantwoorden
* Ik heb moord met voorbedachten rade gepleegd
* Ik ben een fucked up moordenaar
* Ik ben ook een vreselijk mens
* Ik ben dom, had mijn benen bij elkaar moeten houden toen ik lag te wippen
* O ja, mijn baarmoeder had er ook uit gemoeten.

Zomaar een paar van de comments die ik kreeg van Urkers. Zij verketteren mij. Want dat klompje cellen heeft een ziel en net zoveel rechten als ik. Tenzij er iets mis mee is, of als ik verkracht ben. Dán mag ik het van Urkers wél weg laten halen, ook met 20 weken…. Call me stupid, maar diezelfde baby kan op dat moment misschien wel gered worden bij een vroeggeboorte. Hoezo ‘krom’?

Het bevestigt precies wat ik denk

Het is precies zoals met élke religie: We zijn er voor je, en we steunen je. Tót je iets doet wat niet in ons straatje past. Dan maken we je uit voor alles wat lelijk is. De ‘tone of voice’ die Urkers hanteren vind ik nu niet bepaald ‘christelijk’…

Of misschien ook juist wel. Want het illustreert perfect waarom ik níks met religies heb. Stuk voor stuk hebben ze de mond vol van verdraagzaamheid, van saamhorigheid, maar die is nooit onvoorwaardelijk. Steun krijg je enkel als je je aanpast aan hún regels, hún normen.

Heel bijzonder…

Ik vind het bijzonder dat mensen die pretenderen ‘godvrezend’ te zijn, complete groepen mensen wegzetten als ‘zondaars’. Dat komt vooral omdat ik niet begrijp hoe je zo naïef (of dom?) kunt zijn om te denken dat een échte ‘god’, om het beestje voor het gemak maar een naam te geven, zo zou kijken naar zijn/ haar mensen. Hetero, homo, bi, transgender, you name it. Het zijn mensen.

‘Mam, ik ben homo’

En wat doe je dan als je kind naar je toekomt en zegt ‘Mam, ik ben homo’. Of je 15-jarige dochter die ineens wijde kleding draagt en je na drie maanden met tranen in haar ogen vertelt dat ze dénkt dat ze zwanger is, je vervolgens een test doet en ja hoor: ze is zwanger. Wat dan lieve mensen? Wil je je homoseksuele kind niet meer zien? Is het nog welkom op familiefeesten? En je dochter die architect wil worden? Sta je erbij en kijk je toe terwijl haar dromen in één keer in rook opgaan? Allemaal omdat die zogenaamde God van jullie dat volgens jullie zo heeft bedoeld?

Wat heb ik met die kinderen te doen… Dat hun ouders zo rigide zijn dat er geen ruimte is voor andere keuzes. Dat er niet van ze gehóuden wordt zoals ze zijn.

Ik volg mijn eigen levensmotto:
‘Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’.