Youp, ik wens je van harte een vervroegd pensioen. Vandaag graag.
Sommige mensen lukt het vrij snel om mij geïrriteerd te krijgen. Youp van ’t Hek is er daar een van. Vroeger, zeg een jaar of dertig geleden, vond ik hem geweldig. Als je woonde in Muiderberg en naar school ging in Bussum en Hilversum was het onmogelijk om de stereotypes die hij daar beschreef niet te herkennen en er smakelijk om te lachen. De plooirokken, parelsnoeren en Elnett-kapsels gecombineerd met schoenen met kwastjes: ze waren dagelijkse kost en vooral het jezelf iets te serieus nemen was een bekende kwaal van veel inwoners.
Later veranderde dat. Ik heb het namelijk niet zo op mensen die groot worden door op een ander z’n kop te gaan staan. Terugkijkend denk ik dat ik zijn puberale niveau al vroeg ontgroeid ben. Daar ben ik blij om, maar helemaal ontwijken lukt slecht. Deels omdat mensen in mijn omgeving elke week met een brede grijns zijn column delen op Facebook met daarboven iets als: ‘Youp slaat de spijker weer op z’n kop!’, en deels omdat de man soms dingen schrijft waar het negeren me niet meer lukt.
Op je handen zitten
Zoals afgelopen zaterdag, toen verscheen namelijk deze column in het NRC. Het is op dergelijke momenten dat ik me hartgrondig afvraag hoe het in vredesnaam bestaat dat hier geen eindredacteur voor is gaan liggen. Dat hoofdredacteur Peter Vandermeersch niet persoonlijk zei: “Youp, ik vind je een prima vent, maar dít gaan we niet doen.” Maar ja, het is een column hè, dus persoonlijk en ‘een column weerspiegelt niet per se de opinie van de redactie’. Ja, die dooddoeners ken ik.
Maar ook al is het een prima vent, hij is gewoon een grote lamzak van een columnist. Want weet je, beste Youp, vrouwen houden hun mond júist door zelfingenomen mannetjes als jij. Belachelijk gemaakt worden, in twijfel getrokken worden… alsof de stap om naar buiten te komen niet al moeilijk genoeg is. Je hebt inderdaad geen idee… En weet je wat je dan hoort te doen? Je grote mond houden. Of, in jouw geval, op je handen gaan zitten tot je een column bedacht hebt over pepernoten zodat je minder schade aanricht.
Schaamte
Terwijl ik dit zit te tikken, word ik opnieuw kwaad en ik hoor zelf hoe hard ik op mijn toetsenbord ram, alsof dat er iets aan kan doen. En nu bedenk ik me: ja, mijn toetsenbord kan er inderdaad iets aan doen. Het is namelijk het middel waardoor ik jou kan laten weten dat het gewoon écht niet kan wat je daar geschreven hebt.
Hoe ik dat weet? Ik ben zo’n vrouw die te maken heeft gehad met misbruik, lichamelijk en geestelijk. Een van de redenen dat ik geen aangifte heb gedaan is de schaamte, het me voortdurend afvragen of ik misschien iets anders had moeten doen. Dát is waarom we jaren wachten, jaren onze mond houden. En wat doe jij? Jij reduceert het tot ‘kostelijk vermaak’. Je hebt nota bene zélf een dochter. Heb je je de situatie al eens ingedacht dat dit haar zou overkomen? Dat zij na járen al haar moed verzameld heeft, haar mond opentrekt en naar buiten treedt met een verklaring om vervolgens volledig de grond in geboord te worden door een of ander miezerig columnistje dat niet verder komt dan een lulverhaal over swaffelen en eigenlijk gewoon zegt: “Eigen schuld, dikke bult. Zeik niet zo, had je maar geen alcohol moeten drinken.”
Echt Youp, doe ons allemaal een lol en beperk je in het vervolg tot een cabaretvoorstelling in een of ander afgelegen theater. Dan kunnen mensen die fan van je zijn, een kaartje kopen en blijft de rest van Nederland van je verschoond. O, en voor een deel van Nederland nu op mij losgaat over het wel of niet schuldig zijn van Kavanaugh, dat staat hier dus echt helemaal los van. Dit gaat over hoe mensen slachtoffers van grensoverschrijdend seksueel gedrag wegwuiven als aanstellers.
