We kunnen maar één keer zeggen ‘het is goed zo’…

Terwijl om me heen zo ongeveer iédereen gezinsuitbreiding krijgt met een pup dan wel kitten, moeten wij nadenken over wanneer we onze liefste Garfield, a.k.a. Mr. G., laten gaan. Onze baby op vier pootjes, die negen jaar en twee maanden bij ons is, die van een angstig getraumatiseerde kater met veel TLC veranderde in de liefste leukste stoerste huistijger ever. Die Mr. G., die ons huis tot leven brengt, die zo heerlijk kon ravotten en rennen in de tuin om daarna neer te ploffen waar hij zin had. Midden tussen de hortensia’s of in het vieze zand van de olijfboom.

Maar het zijn precies die dingen die hij niet meer doet. Niet meer kán… En het is daardoor dat ik me realiseer dat ons opaatje domweg op is.

 

Doof en dement

Als je niks meer hoort, in je eigen huis verdwaalt, en als ‘niet op tijd bij de kattenbak komen’ geen ongelukje meer blijkt, maar structureel. Je stopt halverwege de trap om daar te plassen, soms vinden we plas op de overloop, en misschien heb ik er wel een paar gemist. Al een paar maanden hebben we om jouw lievelingsplek een complete superzachte burcht gebouwd omdat je steeds vaker van de bank kiepelde. Nu lig je het overgrote deel van de dag te slapen op je verwarmde dekentje. Wanneer ik je goed leg, zodat je veilig ligt, blijf je urenlang in die houding liggen.

Op de achterkant van je pootjes heb je doorligplekken die we zacht houden met Vaseline. Ik ben nu degene die jou wast en daarna borstelt met de zachtste babyborstel voor je oude kwetsbare lijfje, want zelf was je enkel je voorpootjes nog een beetje.

 

Leven is meer dan ‘geen pijn hebben’

Sinds januari krijgt hij elke maand Solenzia,  tegen de artrose. Thuis krijgt hij er dan nog een lichte dosering Novacam bij, dus pijn heeft hij in die zin niet. Maar levenslust? Zin om te spelen met zijn hengel? Rennen over de bank en heerlijk luid liggen spinnen op schoot? Dat is er niet meer. En lééf je dan nog echt? Of adem je enkel?

 

En toch …

Het voelt zó kil, fout, hard en gevoelloos om zo rationeel naar je te kijken. Met deze gedachten bezig te zijn. Wie kan nu gewoon zeggen: ‘Okay, dan wordt dit de datum’? Hoe beslissen we dat?

 

Zijn welzijn gaat voor ons verdriet

Ik heb altijd gezegd dat onze beestjes niet mogen lijden. Het is aan ons om dat te voorkomen. Dat hoort óók bij ‘baasje zijn’, bij het hebben van een huisdier. En met Magic en Muisje hebben we dat ook gedaan. Maar elke situatie is anders, en bij Garf is het moeilijker.

 

Magic was ziek  , dat kon ik zien,  en ik heb de uitslag van de dierenarts toentertijd niet eens afgewacht.

Onze lieve Giekje

 

 

Muis piepte er binnen één akelige rotdag  tussenuit.

Kleine Muizemuis

 

 

We beslissen dit maar één keer

Maar Gar, die wordt oud. En dat is anders. Het is moeilijker. Want wanneer is het genoeg? We kunnen elke dag ‘s morgens naar hem kijken en zeggen: ‘Dit is nog een mooie fijne dag voor onze muppet’. We kunnen maar één keer zeggen :’Het is goed liefie, ga maar. Magic en Muisje wachten je op.’ Na die dag komt er niets meer.  Kunnen we niet naar hem kijken en beoordelen of hij een goeie dag heeft, hem verwennen met snacks en kipfilet. Hem een kus op z’n koppie geven … dan is dat allemaal voorbij. Heb ik hem nooit meer in mijn armen, dansen we nooit meer samen op foute 80’s-muziek en eet hij nooit meer sashimi met ons mee.
‘Nooit’,  wat is het toch een akelig rotwoord. Definitief, en onomkeerbaar.

 

Mijn hart wil niet aan wat mijn ogen zien…

Maar net als bij die twee andere poezemormels weten we dat het moment van afscheid nemen eraan komt. Houden van is loslaten. Soms letterlijk, zelfs al breekt het je hart…

4 reacties

  1. Henny 3 april 2022 om 20:05- Beantwoord

    Oh Syl, heel veel sterkte! Ik weet nog dat je vertelde dat hij bij jullie kwam wonen en echt niets van jouw lief wilde weten. Ook dikke poot van onze Lolo

  2. Susanne 3 april 2022 om 20:36- Beantwoord

    Zo herkenbaar. Je wil niet te vroeg zijn met die beslissing, maar zeker niet te laat.
    Maar wij zullen die knoop moeten doorhakken. Want zij kunnen het niet aangeven. Dat is ook liefde.
    Heel veel sterkte met de knoop en geniet van de tijd die jullie nog samen hebben ❤

  3. Diana van der Pluijm 6 april 2022 om 10:41- Beantwoord

    Ik vond deze column bij het zoeken naar meningen over werk (kun je nagaan) en och, wat (her)ken ik dit gevoel en deze twijfels toch goed (helaas). Ik ben door de jaren heen trots baasje geweest van zes prachtige poezies, twee dwerghamsters, rond de twintig tamme ratten, één waterschildpad en heel veel tropische vissen (voordat ik wist dat het niet normaal is om elke paar maanden nieuwe vissen te kopen, die beestjes kunnen gewoon meer dan vijf jaar of langer leven).

    Op dit moment hebben we vier poezemormels rondlopen en één dwerghamster (niet bij elkaar!). Bij het lezen van dit soort hartepijn kan ik alleen maar hopen dat wanneer voor deze beestjes hét moment van afscheid nemen komt, ik hen een mooi en liefdevol leven heb gegeven, goed voor hen heb gezorgd en hen een mooi en hopelijk zo pijnloos mogelijk einde mag geven als die beslissing genomen moet worden (ik zeg ‘ik’, maar het is ‘wij’, samen met m’n man).

    Het is altijd verdrietig en het is altijd weer kijken naar wat voor jou/jullie het moment is dat de liefde die je geeft en krijgt niet meer opweegt tegen het (onzichtbare) lijden van jouw huisdier. Geen enkele beslissing is dezelfde en het rouwproces kan net zo heftig zijn als bij het verlies van een mens (iets dat aardig wat mensen helaas niet kunnen of willen begrijpen).

    Heel veel sterkte met deze laatste beslissing en geef Mister Garfield alle liefde in deze laatste dagen.

  4. Marye 29 april 2022 om 17:14- Beantwoord

    💞

Reactie plaatsen