Waarom het goed is dat menstruatieverlof er in Nederland niet komt …
Het was even zoeken, maar het bleek dan ook alweer vier jaar geleden. Toen schreef ik voor het eerst over, jawel, menstruatieverlof, en waarom ik dacht dat het een grap was.
Alleen kwam ik erachter dat het geen grap was, en ook geen hoax, en tsja, ik vond er iets van. En afgelopen week laaide dezelfde discussie weer in volle hevigheid op omdat Spanje heeft bedacht dat het een goed idee is als vrouwen met ‘heftige menstruatiepijn’ elke maand recht hebben op drie dagen betaald verlof. De Spaanse ministerraad is voor, nu moet het nog worden goedgekeurd door het parlement.
Doe maar niet…
Dat dit onderwerp nu ook ‘bij de buren’ speelt, maakt dat er in Nederland ook weer geluiden opgaan voor een soortgelijk verlof. En ik zeg nu, vier jaar en een maand later, hetzelfde als toen: slecht plan.
Alle bedrijfseconomische redenen, en ook de redenen waarom ik vind dat je het als vrouw niet moet wíllen, heb ik opgeschreven en die staan nog steeds.
Want waarom wil je dit als vrouw?
Ik vind mezelf oprecht geen vrouwonvriendelijke vrouw. Sterker, in de basis ben ik per definitie voor het standpunt van de vrouwen. Ik ben ook voorstander van vrouwenquota. En tegelijkertijd ben ik hier dus tegen.
Waarom?
Heel eenvoudig: ‘bij gelijke geschiktheid’ van Jantje en Jantine, gaat de baan dan fijn naar Jantje. We hebben voor vrouwen met een hernia toch ook geen apart verlof? Als je ziek bent, meld je je ziek. Elke maand een paar dagen betaald verlof, dat slaat nergens op. En dat zeg ik zo omdat daar een rekening uit voortkomt waar je ‘U’ tegen zegt, en die moet wél betaald worden. Linksom, of rechtsom. Dus of iedereen gaat minder verdienen, of bonussen worden minder, de koffiepauzes komen voor eigen rekening etc. Maar hoe dan ook, moet iemand die bon oppakken.
Heb ik dan helemaal geen begrip?
Jawel, heus wel. Sterker nog: ik kreeg op mijn 12e de pil omdat ik zo’n puber was die elke maand met paracetamol, opgetrokken knieën, tranen in haar ogen en akelige kramp op bed lag. Dus ik snap het zeker wel. Ik doe ook niks af aan de pijn die sommige vrouwen kunnen hebben.
Net als dat zwangerschapsmisselijkheid ook afschuwelijk kan zijn. Dat werd wereldwijd bekend dankzij ‘Duchess Kate’, en dichterbij huis hebben we de knappe Bibi Breijman, partner van Waylon. Maar kijkend naar het grotere geheel denk ik dat het slecht is voor de positie van alle vrouwen op de arbeidsmarkt. Je belemmert niet alleen je eigen (doorgroei-)kansen, maar ook die van andere vrouwen. En dát is iets wat domweg kwalijk is.
Wie neemt het werk over?
En dan ben ik nog niet eens begónnen over de vraag wie het werk gaat overnemen. Het logische antwoord is natuurlijk: ‘de collega’s.’ En misschien dat als het onderling geregeld wordt door vrouwen die allemaal gebruik maken van datzelfde menstruatieverlof, dat het dan nog kan werken, maar ik heb zo’n akelig vermoeden dat het in de praktijk ietsje anders functioneert. Met als gevolg dat er onderling ‘gedoe’ komt, irritaties.
Anderen draaien ervoor op
Net als dat het reuze-irritant is wanneer je als persoon zonder kinderen (ja, ik) je 9 van de 10 keer moet aanpassen aan de vakantieplannen van de mensen die wel kinderen hebben. Of als ze met een snotneus van de KDV gehaald moeten worden. Een uur voor de werkdag erop zit. Hoezo is dat ineens mijn probleem? Het zijn jóuw kinderen, regel het fijn zelf.
Hetzelfde geldt voor mensen die drie keer per dag een rookpauze nemen. De rookvrije collega draait daarvoor op, die neemt de telefoon over en beantwoordt vragen die voor de buiten-rokende-collega zijn.
Met menstruatieverlof creëren we eenzelfde rottige tweedeling dus vooralsnog ben ik heel blij dat het er in Nederland niet van komt. Échte gelijkheid voor mannen, vrouwen en non-binaire mensen is sowieso nog een heel eind weg. Laten we het alsjeblieft niet nog moeilijker maken. Ben je ongesteld en heb je er zó erg last van dat je écht niet meer functioneert? Bel je (HR-)manager en meld je ziek. Zó eenvoudig is het.
👍👍👍👍