Lieve Marco, lieve Leontine,

Ik ken jullie niet persoonlijk. Het voelt wel zo, maar dat komt door jullie openheid.

Tranen met tuiten
Meer dan eens heb ik tranen met tuiten gehuild bij Marco zijn muziek, ik heb er ook mijn hoofd heerlijk op leeg gedanst. Ik weet nog precies die dag dat Marco de microfoon pakte en zélf live vertelde over het faillissement.  Zó dapper hoe jullie daar samen stonden. Het bracht kippenvel op mijn armen, en, alweer, tranen in mijn ogen. Die dapperheid, die eenheid, laten jullie nu weer zien.

Donderdagmorgen, het gebruikelijke ritueel: met mijn eerste kopje koffie loop ik naar m’n telefoon. Mail, agenda en social media even doorlopen. Ook Instagram. Ah, leuk, een post van Leontine Borsato, een repost van Marco.

“Raar eigenlijk”, schiet het door mijn hoofd, “ik ben al sinds ‘Dromen zijn bedrog’ fan van de man maar op Insta volg ik zijn vrouw wel en hem niet.” Maar ja, ‘fashion wise’ krijg ik van Leontine meer inspiratie natuurlijk. Even lezen…

Waar komt dít ineens vandaan?  Ik wist dit niet, hoefde het ook niet te weten. Het voegt niets toe maar bovenal, heel simpel: het gaat mij, en zo ongeveer iedereen, geen r**t aan.

Nog voor geen miljoen
Het bevestigt ook weer wat ik altijd zeg: Zelfs voor een miljoen wil ik nog niet voor een Privé of Story werken. Scoren over de rug van andere mensen, “Bekende Mensen”.  Stemmingmakerij, geruchten de wereld in helpen. Iemand roept iets en hoppa, Santegoeds & Co. zitten er bovenop.

Wanneer heeft die man bedacht dat het een goed idee zou zijn om dit werk te gaan doen? Ik vraag het me serieus af…  Ik heb ‘m weleens voorbij zien komen als ik in bed lag te zappen. Stond ‘ie achter zo’n desk en het plezier dat hij uitstraalde terwijl hij vuige roddels de wereld in hielp, misselijk gewoon. Gauw verder zappen.

Het zou je partner maar zijn …
Ik zou zo iemand ook nooit als partner kunnen hebben, als het familie zou zijn, zou ik elke keer ruzie met hem maken. Hoe kun je dit ‘werk’ willen doen? Ben je nu trots op jezelf meneer Santegoeds? Willens en wetens mensen kwetsen, hun privéleven zo te grabbel gooien. Je moet je schamen…

Maar het allerergste?
‘Vraag bepaalt aanbod’, net als met plofkip: zolang er vraag naar is, blijft het bestaan. En blijkbaar is er een groep mensen die zo groot is, dat het financieel nog steeds de moeite is dit soort ‘bladen’ te maken. Dat is pas écht kansloos.

Reactie plaatsen