Is het raar als je hierom, op je 49e, helemaal in je sas bent met jezelf?

Mijn Lief en ik zijn dit jaar 15 jaar samen, waarvan ook alweer 12 jaar getrouwd. Voor iemand die altijd nogal hamerde op haar onafhankelijkheid, die altijd riep nóóit te zullen trouwen, en haar zaakjes ook alleen prima op orde had, is dat best een mooie mijlpaal.

Smaken verschillen

Ons jubileumjaar maakt dat ik best regelmatig wat mijmer over ons, en waar we staan. We zijn namelijk best verschillend: ik ga altijd op mijn gevoel, hij is van de ratio.

Ook qua muziek liggen we nogal uit elkaar. Gelukkig heeft hij een paar jaar geleden een playlist gemaakt met daarop 500(!) nummers waar we allebei goed mee kunnen leven en waar we onderweg dan ook vaak naar luisteren samen. Én meezingen. Allebei even vals, dat dan weer wel 😉

24/7 bij elkaar

Alhoewel we ook dingen apart doen, zijn we eigenlijk heel veel samen. We hebben ook al een paar keer vakanties gehad waarbij we drie weken of langer 24/7 op elkaars lip zaten (los van w.c.-bezoek)  en dat werkt helemaal prima bij ons. Sterker nog, we voelen ons daar super goed bij. ‘Vroeger’ kon ik me daar dus echt niks bij voorstellen. Ik had ook altijd ‘alleen tijd’- nodig, maar blijkbaar geldt dat niet als ik met hem ben. Een erg prettige ontdekking aangezien het plan wel is om samen oud te worden.

Een week alleen weg

Vier jaar geleden bedacht ik dat ik het nodig had om er even tussenuit te gaan want te lang, te veel herrie in mijn hoofd. En ‘dus’ ging ik een week naar Portugal: stilte, tijd voor mezelf, met gezond eten en drinken, een ‘healthy holiday’. What’s not to like? Nou, dat heb ik geweten. Het was een grandioos succes, nót.

En zo ben ik wel vaker voortijdig thuisgekomen van weekendjes. Het is ook de reden dat ik die uitjes tegenwoordig liever zo plan dat ik met de auto kan, want dan kan ik op elk moment beslissen om naar huis te gaan.

En toen werden de rollen omgedraaid

Afgelopen week daarentegen, was het precies andersom: Híj was een week weg. En ik ben in al die 15 jaar nog nooit zo lang alleen thuis geweest. Van tevoren was het allemaal prima. Lief dacht wel tot ongeveer op het vliegveld dat ik misschien toch meeging, maar nee, ik bleef echt thuis. Voornamelijk om ons lieve opaatje. Mr. Garfield, die we nu bijna per dag ouder zien worden.

Kiss & Ride

Op het vliegveld zelf kwamen dan toch een paar tranen. Gelukkig heb je maar 15 minuten om iemand te ‘droppen’,  daar is vast over nagedacht door iemand die net zo is als ik, of net zo iemand kent en die dacht: ‘kort houden die ellende, is voor iedereen beter’.

Alleen thuis

Maar eenmaal thuis, ging het zó  fijn. Ik heb drie yogalessen gevolgd, ik heb goed voor mezelf gezorgd  , met vrienden afgesproken, met ‘hulp’ van Mr. G. ook de boekenkasten helemaal opnieuw gesorteerd, de kelder en andere kasten uitgemest, én genoten van het mooie weer. Ja, en natuurlijk veel WhatsApp(-videobellen) met mijn Lief.

Applaus voor mezelf

Kortom, ik heb een supergoeie week achter de rug! Het grote verschil met die week toen ik zelf wegging, is, uiteraard, hoe ik toen en nu in mijn vel zit, in mijn schoenen sta. Daar zit een hele wereld tussen. En dus ben ik best een beetje trots op mezelf dat ik genoten heb van de afgelopen dagen. Zonder te sippen, zonder me eenzaam en beroerd te voelen.