“En ze leefden nog lang en gelukkig.” Dat willen we toch allemaal?
“En ze leefden nog lang en gelukkig.” Met deze zin eindigt menig sprookje en film. In al die verhalen zit verdriet, onrecht en vergeving. En vergiffenis, dat is het bepalende ingrediënt.
Iedereen heeft zijn eigen waarheid
Beau, van ‘De Sleutel’, is iemand die oprecht gelooft in vergeving en daarom probeert hij te bemiddelen tussen Sjaak en zijn familie. Het verhaal van Sjaak ontroert veel mensen, en Beau zou Beau niet zijn als hij geen helpende hand zou uitsteken. Dus neemt hij contact op met de zus van Sjaak. En dan hoor je de andere kant: dat iemand zoveel heeft gezegd, dat er zoveel is gebeurd, dat relaties serieus beschadigd zijn. Misschien wel voorbij reparatie.
Sjaak zijn visie is net zo waar als die van zijn zus. Mijn oma zei altijd: ‘Elk verhaal heeft minimaal drie kanten.’ Puur om ons, haar kinderen en kleinkinderen, te laten inzien dat er meer is dan onze eigen versie.
Je plekje opeisen
Veel families worstelen met conflicten. Iedereen wil op waarde worden geschat, liefde krijgen, zeker zijn van een veilig plekje, ook als we al lang en breed volwassen zijn. Maar wat als dat geen vanzelfsprekendheid is? Eis je dan toch je plek op, goedschiks of kwaadschiks? Met alle gevolgen van dien?
Agree to disagree
Het maakt natuurlijk nogal uit waar we het over hebben. Als het over politiek gaat bijvoorbeeld, of als jij carnivoor bent en je broer veganist, is het waarschijnlijk het beste om gewoon niét de discussie aan te gaan als je weet dat je het toch niet eens gaat worden. Het is niet ideaal, en misschien mis je een stuk verbondenheid, maar dat lijkt me beter dan je broer of zus te moeten missen. Aan de andere kant: als je familie niet accepteert dat jij moslim wordt, of dat je homo- of biseksueel bent, dan wordt je hele wezen ontkend. Je hele ‘zijn’. Dan gaat ‘iemand in zijn waarde laten’ veel verder.
Waar vind je elkaar?
Als er nog een opening is, kun je weer eens afspreken. Kijken wat er nog over is van de relatie en of dat voldoende is om samen verder te gaan. Is er nog genoeg liefde voor een doorstart? Kun je het ook accepteren als het niet helemaal perfect is, of verbreek je het contact? Elke mens maakt een eigen keuze.
Ondanks de krassen en butsen op mijn hart ben ik nog steeds een romanticus, en heb ik ook nog steeds idealen en illusies. Toch lukt het me niet om net als Beau naar de wereld te kijken. Maar wat zou het fijn zijn als hij gelijk heeft: ‘en ze leefden nog lang en gelukkig.’