‘Wat laat ik eigenlijk achter…?’

Vier dagen en drie nachten met 14 andere vrouwen. Bij elkaar in Sotogrande (Spanje) om daar samen te golfen, te genieten, en naast alle gekkigheid, gesprekken te hebben over dingen waarvan je van tevoren niet had kunnen bedenken dat je ze überhaupt zou aankaarten.

Van al die vrouwen kende ik er precies één. Één andere had ik een paar weken daarvoor kort voor het eerst ontmoet. Met mijn niet-bestaande talent voor groepsbijeenkomsten, al helemaal niet meerdaags, en nóg minder als het in het buitenland is (want hoe sneak ik er dan ongemerkt tussenuit als ik er klaar mee ben?)  vond ik het nogal ‘een dingetje’. En ja, ik ken alle quotes over hoeveel leuker het is buiten je comfortzone maar dat wil nog niet zeggen dat ik het dan ook graag doe.

Serieus uit mijn comfortzone

Kwam het door het stralend mooie weer? Onze grote gemene deler, het golfspel? Misschien kwam het omdat we allemaal alleen-met-onszelf kwamen. Of was het de vrouw die deze groep vrouwen verbindt? Waarschijnlijk in niet geringe mate dat laatste 😉 Hoe dan ook: het werkte… In no-time was er een diepgang en een kwetsbaarheid waar je normaal minstens een paar weken over doet. We spraken over klein en groot verdriet, over illusies die in rook opgingen en harten die in gruzelementen lagen. Maar ook over dromen, soms nog zo eng dat ze nog amper hardop werden gedeeld, over hoop, en hoe eng het is om te vertrouwen op een ander, maar soms ook op jezelf. Want je hebt je immers al eens, en soms wel meer dan eens, akelig vergist.

Genieten van het leven

Aan een tafelschikking werd niet gedaan. Je zet je kont gewoon daar neer waar plek is en waar je wilt gaan zitten. En op die manier zat ik tijdens het diner naast E.   E., die als geen ander weet waar het over gaat in het leven. Zij is, zoals nog steeds zo akelig veel vrouwen, geraakt door borstkanker. Tot die diagnose leefde ze zoals talloze anderen, ‘work hard, play hard’, druk bezig een mooie toekomst op te bouwen, liefst een beetje financiële zekerheid erbij zodat je ook nog kunt ‘genieten van het leven’.

Carpe diem

Maar als je in een ziekenhuisbed ligt, heb je ineens heel veel tijd om na te denken. Over goeie scenario’s, over slechte scenario’s, over praktische dingen thuis en op het werk, maar ook, of misschien wel vooral, over ‘het leven’. Het leven, dat ineens is teruggebracht tot maar één ding: óverleven. Je gezondheid. De realisatie dat het cliché aller clichés waar is: zonder je gezondheid heb je maar heel weinig.

Nachtelijke overpeinzingen

Bij E. leidden al die bespiegelingen uiteindelijk vooral tot deze vraag: Wat laat ik, behalve mijn kinderen, eigenlijk achter? Laat ik iets na dat verschil heeft gemaakt?

Entrez Spijkerbroekengala!

Het resulteerde in de oprichting van het Spijkerbroekengala

Samen met een aantal andere ondernemers bedacht zij een benefietgala voor goede doelen die zich inzetten voor kinderen. Maar wel anders dan anders, want ja, je las het goed: iedereen komt in jeans. Waarom? Gewoon omdat het makkelijk én leuk  is. Geen stress over wat je moet aantrekken of extra kosten voor de huur/aanschaf van een smoking of galajurk en iedereen weet dat een goeie jeans de perfecte basis is voor élke outfit. Dit jaar is alweer de 9e editie en nee, er zijn geen kaarten meer verkrijgbaar ;)

It’s the little things

Natuurlijk hoeven we het niet allemaal zo groots aan te pakken. Het gaat mij om de vraag waarmee E. mij aan het denken heeft gezet: Wat laat ík achter? Heb ik ergens, voor iets of iemand, verschil gemaakt? Kan ik daar meer van doen?

Het is een vraag die we onszelf allemaal best eens mogen stellen…. Want weet je, ik denk dat het leven voor niemand alleen maar over rozen gaat. En hoe fijn is het dan als er op zo’n moment iemand naast en achter je staat? Precies op die momenten maak je een verschil.  Je kunt niet in je eentje de hele wereld redden, maar je kunt wel de wereld van iemand een beetje mooier maken. Van mens én van dier :)