Wat als je wordt verdacht van misschien wel de meest verschrikkelijke daad?

De verhaallijn deed me denken aan ‘a cry in the dark’ met de briljante Meryl Streep in de rol van moeder Lindy Chamberlaine. Voor de 40+-ers onder ons: Ken je die film nog, over een moeder die verdacht wordt van de moord op haar kind terwijl dat kindje is geroofd en vermoord door een dingo?

Dit is hem:

 

Juist omdat moeder Linda niet persé heel likeable is, keert de publieke opinie zich al snel tegen haar. Ik ben ‘m nooit helemaal vergeten, maar nu plopte hij echt acuut in mijn hoofd, want entrez:

“The Cry”

Met in een absolute sterren-hoofdrol de fabuleuze Jenna Coleman die betovert als jonge moeder Joanna. Ik kijk natuurlijk nogal veel, dus misschien vergeet ik nu iets, maar dit kon weleens één van de toppers van de afgelopen jaren zijn.

The Cry pakt je direct bij je lurven om je niet meer los te laten. De emoties lopen hoog op en alhoewel je in eerste instantie alle sympathie voor Joanna hebt, is er iets aan haar waardoor je je gaat afvragen of ze misschien tóch in staat is tot het ergste? Dat halve glimlachje, de losse lokken en de sexy red dress in de eerste scènes.

Is dat arrogantie? Of is het een masker, zelfbescherming tegen de hetze? Het maakt haar er in ieder geval niet sympatieker op. Zie hier mijn gedachtesprong naar ‘a cry in the dark’…

Deels intens psychologische thriller, deels drama, deels kinderontvoering, deels huwelijksmisère en deels ‘who dun it’ is The Cry een onmiskenbare must-see. Het is niet voor niks dat deze mini-serie een hele reeks aan nominaties én prijzen in de wacht heeft gesleept.

Het verhaal

Joanna, een Engelse, is getrouwd met Alistair, een Australiër. Als juf op een basisschool neemt Joanna haar klas mee voor een bezoek aan een minister om te zien wat die zoal doen. Daar leert ze Alistair kennen, de spin doctor van die minister.

The Cry start wanneer ze getrouwd zijn en ouders van zoontje Noah. Noah is een huilbaby. Mocht je niet echt een goed beeld hebben van een huilbaby, dat is niet een baby die veel huilt. Het is een baby die heel veel, en heel lang, huilt.

En dat doet natuurlijk wel wat met je eigen emoties, én die van je partner. Je geduld raakt op, je lontje wordt steeds korter, je gaat zelf huilen en bent zó moe dat je van voren amper meer weet dat je van achteren leeft. Toch stappen Joanna en Alistair met kleine Noah op het vliegtuig. En niet van Glasgow (Schotland) naar London. Nee, van Glasgow naar Melbourne, Australië.

Onderweg van Melbourne naar Geelong, stoppen ze bij een supermarkt. En dan gebeurt het ondenkbare, het meest afgrijselijke: als ze terugkomen bij hun auto ligt baby Noah niet meer in zijn maxi-cosi. Wie heeft hem daaruit gehaald? En waarom?

Iédereen is verdacht

Alexandra, Alistair’s ex-vrouw die met hem vecht om de voogdij van hun dochter.

Chloe, de dochter van Alistair en Alexandra die worstelt met de scheiding van haar ouders

Maar ook Joanna zelf, want zij is duidelijk overspannen en heeft haar emoties al lange tijd niet meer onder controle.

En wat te denken van Alistair: zijn ex-vrouw heeft hun dochter niet voor niks mee terug genomen naar Australië en als spin doctor is hij als geen ander in staat om mensen te beïnvloeden. Of zelfs te manipuleren als je het negatief wilt uitleggen

 

Door de afleveringen heen leren we de hoofdpersonen kennen, en niet alleen hoe ze nu zijn, maar vooral ook wie ze wáren, en wat ze heeft gevormd. Ga je af op je gevoel of is het noodzaak dat je je laat leiden door de feiten? En wat is de rol van de media?

 

Benieuwd naar de trailer, hier komt ie:

 

Enneh: als je ‘m uitgekeken hebt, wil ik héél graag weten of jij met dezelfde vragen bent achtergebleven als ik … want echt, ik denk er nog steeds over na….