Waarom ik heel goed in Australië zou kunnen wonen, en het ook zo zou doen, maar ja…
Nou, dat was het dan. 2020 zit erop. Nog een uurtje of 30 en dan kunnen we dit miserabele jaar zonder enige vorm van weemoed gedag zeggen. Geen vuurwerk (één van de weinige goeie bijwerkingen van dat vermaledijde virus), maar ook geen knuffels met iedereen die je lief vindt…Sterker nog: we zien de meesten niet eens live.
Hoe anders was het vorig jaar, toen stonden Lief en ik op oudjaarsavond bij de Sydney Harbour Bridge. Heel knus, samen met ongeveer een miljoen andere mensen.
De hele dag was het onzeker of de wereldberoemde vuurwerkshow überhaupt wel door zou gaan. Enerzijds door mist, maar vooral omdat Australië geteisterd werd door gruwelijke bosbranden. Uiteindelijk ging het door en ik denk nog steeds dat dit een politieke en financiële overweging is geweest. Hoe dan ook duwde ik mijn oordoppen zo diep mogelijk in mijn oren en keek naar dit onwerkelijke spektakel. Genoot, ondanks mijn hartgrondige hekel aan de knallen, van de fantastische overweldigende kleurenpracht, de muziek en de vriendelijke mensen.
Met een graadje of 22 was het perfect weer. Overdag heerlijk relaxed wandelen door het park, mét ijsje, en zónder bang te hoeven zijn voor ‘grappige mensen’ die vuurwerk richting je schenen gooien. Tegen het einde van de middag begonnen groepen vrienden en complete families zich overal te verzamelen: op grasvelden, op muurtjes, en midden op de weg. Gelach en gepraat klonk overal. Ik zag overvolle picknickmanden, verliefde stelletjes dronken champagne rechtstreeks uit de fles, kinderen renden overal tussendoor. Het was feest zoals feest bedoeld is.
En weet je wat ook zo fijn was? Na afloop was dit het resultaat:
Rustig nagenieten en opgeruimde parken en straten. Bijna iedereen nam zelf z’n afval mee en ergens rond drie uur ’s nachts, toen wij nog rondwandelden in het kersverse 2020 (blissfully unaware van wat ons nog te wachten stond) was Sydney alweer spic en span.
Niet alleen met Oud & Nieuw
Het viel me de hele zes-weken-vakantie op. In parken worden prullenbakken daadwerkelijk gebruikt waarvoor ze bestemd zijn: afval. Nergens lege flesjes/blikjes, nergens plastic troep. Er staan ook openbare bbq’s. Onbeschadigd. Schoon. Zodat iedereen ze kan blijven gebruiken. Zoals het bedoeld is(!)
Wáárom kan dit in Nederland niet?
Die vraag ging meer dan eens door mijn hoofd. Bij ons worden standbeelden en zelfs begraafplaatsen gesloopt ‘omdat het kan’. In dit land spreken we van een rustige O&N als de ME ‘maar’ 50 keer hoeft uit te rukken om een paar honderd raddraaiers op te pakken. Bij ons zijn er complete overheidscampagnes nodig om mensen ervan bewust te maken dat geweld tegen hulpverleners écht niet oké is.
In Nederland is oudjaarsavond geslaagd als er ‘slechts’ 1.000 mensen in meerdere of mindere mate gewond raken door vuurwerk. En bovendien zijn er in Nederland ontzettend veel meer mensen die naar zowel een oor- als oogarts moeten dan in Australië, want iets aan het al jarenlange gebod dat je enkel op 31 december vuurwerk af mag steken blijkt voor die groep bizar moeilijk te begrijpen.
Of is dat toch weer dat egoïstische rotgedrag dat goedgepraat wordt door de kritiekgevers uit te maken voor zeikerd en NSB-er? Of nee, wacht, het is natuurlijk iets met een traditie waar je niet aan mag komen.
Verklaring voor de hulpverleners
Tegen deze, niet zo grote, edoch helaas zeer aanwezige groep, kan ik alleen maar zeggen: Zorg svp dat je een verklaring bij je draagt waarin staat dat je afstand doet van alle hulpverlening? Dan kunnen politie, brandweer, ziekenhuismedewerkers en alle andere mensen die voor ons zorgen, hun tijd en energie besteden aan degenen die hun werk niét nodeloos zwaarder maken.
Aan alle andere mensen: Have a happy and healthy 2021!
