Waarom ik terug wil naar een ouderwetse Kerstavond met ‘All you need is love’…

Vroeger, voor ik mijn Lief leerde kennen, was Kerstavond een even eenvoudig als geweldig concept: met een goed groepje (lees: vriendinnen die elkaar blind kennen) homemade stamppot eten (of soep met stokbrood, nogal afhankelijk van het aantal eerder genuttigde glazen wijn) en daarna op de bank: tijd voor All You Need Is Love!

Scènes uit een kerstromcom

Vals zingende mensen en koppels die elkaar in de studio compleet aflebberden, vielen minder in de smaak. Dat waren dan ook de momenten waarop we het over ons eigen liefdesleven konden hebben. Florerend of in totale staat van ontbinding, dat verschilde nogal ‘ns.

Maar de mensen die aankwamen op Schiphol… Dát was het, dáár keken we voor! Van die stoere vaders die marinier zijn en onverwacht thuiskomen met Kerst. Jonge mensen die hopeloos verliefd werden tijdens een stage, en écht, écht niet zonder ‘hun andere helft’ konden. Who cares dat ze elkaar niet konden verstaan, de taal van de liefde verstaat iedereen! Baby’s die geboren werden terwijl de vader 10.000 km verderop zat… en dan met blote voeten naar die ander rennen. Door de sneeuw. In slow motion. Met dramatische muziek eronder. Heerlijk!

Entrez: de grote familieverplichtingen

Over een week is het weer zover. Alleen is het tegenwoordig, dit jaar al het 10^e jaar op rij, anders. Want nu heb ik schoonouders. Prima lieve mensen, alleen, klein detail: ze hechten nogal aan deze avond die ze in Zuid-Limburg, waar ik als import-Limburger nu woon, Heilige Avond noemen. En dat ‘heilig’ als in ’valt niet aan te tornen’, dat klopt wel…

Want ze zéggen wel dat ze het niet erg vinden als we naar een hotel gaan voor een lang en romantisch kerstweekend (ik ben ook na tien jaar nog niet zover dat ik hardop durf te zeggen dat ik gewoon thuis op de bank wil hangen), maar we weten dat dit niet zo is en dat ze weken erna nog steeds ernstig teleurgesteld zijn. En als het nu zo was dat ik elk jaar tranen in mijn ogen kreeg van het lachen, maar helaas. Elke keer dezelfde verhalen – en heus, na vijf keer wordt élk verhaal saai, dus laat staan na tien keer – en elke keer dezelfde (grote en kleine) ergernissen. Waarmee deze avond een verplichting is geworden. En ik heb per definitie een grondige hekel aan verplichtingen.

Familie…’je kunt ze niet inruilen’ ;)

Bovendien zijn we een ‘patchwork gezin’. Ik ben zes jaar geleden voor het eerst getrouwd, maar voor Lief was het de tweede keer. Uit dat eerste huwelijk heeft hij een zoon van 12. Prima joch. En er is ‘dus’ ook een ex. Dat klinkt nogal bitcherig, dus even voor de duidelijkheid: ik mag ‘Ex’ erg graag. We drinken koffie en wijn met elkaar, en kunnen bovendien heel goed samen lachen. Ex is inmiddels ook weer getrouwd, en heeft nog een dochtertje gekregen. Deze uk is twee, en weet ontzettend goed wat ze wel en niet blieft. Dat komt niet per se overeen met hoe anderen het in gedachten hebben en dan heb je zomaar ineens een privé-brandalarm.

Komt nog bij dat Lief een (vrijgezelle) broer heeft. Als individu een prima vent. Maar, een tikje anders dan de rest van ‘da family’. Je zou kunnen zeggen ‘authentiek’. Dat klinkt heel mindful en zen enzo. De werkelijkheid is dat discussies met hem vaak uitlopen op ‘gedoe’. Zo kan ik me zo’n ‘heilige avond’ herinneren waarbij zwager met zijn hond de voordeur uit stormde, mijn lief erachteraan ging, en ik met een huilende schoonmoeder in mijn armen stond. Needless to say dat de rest van de avond niet meer zo lekker op gang kwam. En Kerstavond brengen wij sinds een paar jaar dus met z’n allen door.

Ik wil gewoon met een kop soep op de bank

Het gevolg is dat ik elk jaar twee maanden van tevoren al géén zin meer heb in deze avond. Laat mij lekker met die kop soep op de bank naar Robert ten Brink kijken. Glas wijn en kaasplankje erbij, m’n vent naast me. Gezellig. Eenvoudig. Klaar.

Áls, dan graag goed

Dat komt ook omdat de ‘organisatie’ altijd bij dezelfde mensen ligt. Lees: bij Ex en mij. Als wij het niet regelen, gebeurt er niks. Waarop ik dus zeg ‘Nou, dan doen we niks. Mooi makkelijk’. Maar dan vindt Lief me niet aardig, en niet volwassen. Tussen neus en lippen door voegt hij daar dan nog fijntjes aan toe dat ik de andere suggesties toch per definitie afkeur dus dat hij prima snapt dat anderen geen initiatief nemen.

Daar zit misschien een kern van waarheid in. Want ik wil inderdaad niet gourmetten. En ja, ik wil graag naar een goed restaurant waar ook daadwerkelijk een kerstboom staat en alles in kerstsfeer is. En o ja, ik vind het ook leuk om cadeautjes voor elkaar te kopen. De voorpret, hopend dat iemand helemaal blij is met een luchtje, of boek, of dat grappige hebbeding waar je niks-noppes-nada aan hebt, maar waar wél liefde achter zit. Call me stupid, maar dat draagt veel bij aan mijn ‘kersthumeur’. Edoch, leg dat maar eens uit aan iemand die het écht niet interesseert of er een kerstboom in de woonkamer staat.

Het stomme is dat het op de avond zelf eigenlijk best gezellig is. Meestal. Dit jaar zijn we na vier weken heen-en-weer ge-mail, ge-app, ge-bel, en tig ‘gesloten’ dan wel ‘volgeboekte’ restaurants, uitgekomen bij Ex thuis. Daar staat een kerstboom, en er zijn kerstlichtjes. Hebben ze goede wijn. Echtgenoot-van-ex zit namelijk in de wijnen. En koken we zelf. Lief en Zoon zijn samen verantwoordelijk voor het toetje. Dus ook dit jaar komt het vast goed. Hoop ik ;)

All You Need Is Love kijk ik dan op 1^e Kerstdag. Op de bank. Met koffie en kerstchocola.

En hé, het wordt vanzelf weer 1 januari ;)