Toen hij me voor het eerst sloeg, troostte ik uiteindelijk hém …
‘Je bent verkracht’. Toen mijn psychiater die woorden tegen me uitsprak en zei dat het misschien wel een goed idee zou zijn als ik ze zelf ook eens hardop probeerde te zeggen, zei ik nog steeds niks. Keek nietsziend voor me uit. Slikte een paar keer. En begon al half verzachtende omstandigheden te mompelen. Maar hij had, en heeft, gelijk.
Dat ik een relatie had met de klootzak, maakt niet dat hij me niet verkracht heeft. Meer dan eens. Die harde realiteit onder ogen zien, écht accepteren, was, en is nog steeds, geen feestje. Maar wel nodig om verder te kunnen. Wat er fysiek gebeurt, verdwijnt meestal. De herinneringen daarentegen, hoe je mentaal achterblijft, is een heel ander verhaal.
Want ik, degene waarvan iedereen zegt ‘die heeft het helemaal voor elkaar’. Gezond, niet lelijk, lieve, leuke én knappe vent, allebei een goeie job, mooi huis, het liefste poezebeest en gezegend met een paar heel dierbare vriendinnen…ook ik ben misbruikt. #IkOok, geldt ook voor mij.
Ondertussen is het al ruim 20 jaar geleden, van 1995 tot 1998. Het ging bij mij dan ook niet om een ‘bekende’, maar om degene waar ik mee ‘samen’ was. Alles bij elkaar duurde het een kleine drie jaar. Drie jaar waarin iedereen met hem wegliep want ‘o zo behulpzaam en sociaal’. En ik knikte en glimlachte. Echt, er is een begenadigd actrice aan mij verloren gegaan.
Die eerste klap, dáár gaat het mis…
Waarom het was weet ik niet eens meer. Wat ik nog wel weet, is dat ik naar de slaapkamer liep en daar op de rand van het bed zat, mijn hand tegen mijn gloeiende wang, tranen brandend in mijn ogen. Verbijsterd. Lamgeslagen. Even later kwam hij naar me toe. Overlopend van spijt, tranen (die van het krokodillensoort, maar dat besefte ik toen nog niet) in zijn ogen en op zijn knieën voor me. Het zou écht nóóit meer gebeuren, en hij hield toch zoveel van mij en dat moest ik toch weten. Zijn hoofd in mijn schoot, lag mijn hand ineens op zijn haar en was ik degene die hém troostte. En dat was het begin van een ‘slippery slope’: een heel gevaarlijke gladde helling.
Dom, dik, ongeliefd
Je wordt beetje bij beetje, heel subtiel, steeds meer gemanipuleerd.
‘Want weet je wel dat je vrienden (zíjn vrienden) alleen maar met je omgaan omdat ze hem zo aardig vinden? Jij bent dom, en een vervelende betweter.
Waarom ga je naar je moeder? Híj heeft je nodig. Je moet voor hém zorgen.
Hoe kan het dat er geen cola in huis is? En bám, daar komt de klap. Maar dat komt door jou, want je haalt echt het bloed onder zijn nagels vandaan. Dat snap je toch wel? Je moet hem niet zo provoceren!’
Hardop uitspreken dat iemand je terroriseert, dat doe je niet zomaar. Bovendien, en dat is misschien wel het meest verneukeratieve, verleg je je grenzen zo geleidelijk dat je het, zeker in het begin, niet eens in de gaten hebt. Ik sloot ik me niet thuis op, ik vroeg niet om hulp. Ik ging juist meer uit en werd nog ‘vrolijker en uitbundiger’ dan daarvoor. Dat had ook een voordeel want ‘buiten de deur’ was veiliger dan binnenshuis.
Schaamte en schuld zijn killing
De schuld en schaamte die je met je meedraagt, kan ik niet uitleggen. Want echt, alle vragen die buitenstaanders stellen, heb ik mezelf ook gesteld. Wel duizend keer. ‘Had ik niet dit of dat, had ik niet zus of zo, had ik niet meer van dat, had ik niet minder van dit…’Jarenlang.
Want ik gaf het vechten op. Ik zei geen ‘nee’, ik zei niet ‘hou op’. Ik zei niks. Deed zelf mijn slipje uit. Ging zelf liggen, benen gespreid. Volgens heel veel ‘dames en heren geleerden’, is het dan ‘dus’ geen verkrachting. Ik zou zeggen ‘denk nog maar een keer’. Het is namelijk fysieke én geestelijke verkrachting. Niet ‘meewerken’ betekent waarschijnlijk ook nog ‘ns blauwe plekken en pijnlijke ribben. Als je bang bent om ‘nee’ te zeggen, is het verkrachting. Je ontworstelen aan een gewelddadige relatie is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Die ene laatste druppel?
Die is voor elke vrouw anders. Bij mij duurde het bijna drie jaar, en toen was het ook echt over. Hij heeft me nog weken lastig gevallen maar ondertussen vertelde ik heel voorzichtig heel kleine beetjes aan een heel klein kringetje mensen. Mensen waar hij geen relatie mee had, zodat ik veilig was.
Mea Culpa
Vóór dit alles was ik ook zo’n stomme muts die heel hard riep: ‘Dan mep je hem toch terug!’ En over banden lek steken, en aan de hele wereld kenbaar maken dat het een grote kl**tzak is. Enzo. Terugkijkend schaam ik me hier meer dan een beetje voor. Ik sprak zó ontzettend voor mijn beurt…
Schijn bedriegt soms
En nu spreek ik me hardop uit. Via het platform Nouveau. Het is tegenwoordig een tikje gevaarlijk woord, maar ‘gemiddeld’ denken mensen van mij dat ik ben opgegroeid als het spreekwoordelijk verwende prinsesje dat door het leven fladdert en danst. Aan de buitenkant ziet het er misschien inderdaad wel zo uit, maar schijn bedriegt…
We moeten weten dat het ook vrouwen overkomt van wie je denkt: ‘O, die is zo sterk, die laat niet met zich sollen, die laat zich niet in de luren leggen’. Ook vrouwen die sterk lijken, waar alles perfect lijkt te zijn, kunnen slachtoffer zijn van seksueel misbruik. We zijn niet altijd sterk, we zijn niet altijd weerbaar. Al helemaal niet wanneer je tot in het diepste van je ‘zijn’ wordt bezeerd. Daarbij maakt het niet uit of je je aanvaller wel of niet (heel goed) kent…
Ik spreek me uit, want misschien geef ik één vrouw wel dat ene zetje waardoor ze voor zichzelf opkomt, hulp te zoeken, en misschien zelfs aangifte te doen. Samen sterk, in deze context nu belangrijker dan ooit. Praat, met je moeder, zus, vriendin, iémand, wie dan ook.
Mail mij, dat mag ook!
Maar alsjeblieft, blijf er niet langer mee rondlopen zodat het je (nog verder) kan opvreten van binnen…
*Geschreven voor Nouveau, publicatiedatum 24-01-2022*
Oh Syl, gelukkig heb je nu een geweldige relatie!
[…] brand maar los …. Maar voor je dat doet, lees wel eerst even DIT. Als het heel erg wordt, duik ik wel een dagje […]
Lieve Sylvia, na 24 jaar alsnog een dikke knuffel. Van een ervaringsdeskundige.
Schouderklopje voor je verhaal EN je mening over MeToo. Ben het helemaal met je eens.
❤️💜
Dankjewel voor je openheid Sylvia. Mooi onder woorden gebracht ook. Blij om te lezen dat je leven inmiddels een fijnere wending heeft gekregen. En de MeToo kwestie waar je over schrijft in de T, daar ben ik het helemaal mee eens.
😊
Je verhaal is heel herkenbaar en ligt gelukkig in een diep verleden. Wat je in de krant schrijft over de hashtag ben ik volledig met je eens en of dat door het verleden komt zou ik niet eens durven zeggen. Mensen lijken de nuance compleet kwijt
Hmm, daar zeg je wat … Met de beste wil van de wereld kan ik natuurlijk niet zeggen dat ik objectief ben, maar ik ben geneigd te zeggen dat ik hoe dan ook dezelfde mening zou hebben. Net zo goed als dat ik vind dat mensen hun eigen verdriet/pijn/tegenslag niet hoeven te bagetelliseren, vind ik ook dat niet alles reden is om naar de politie rechter te stappen. Zoals Roggel Hazes aka Gecremeerde Kroket. Dat is puur verspilling van zuur betaald belastinggeld. Dan denk ik ook “get a life and get over it” …
Goed artikel, eindelijk iemand die het hardop durft te zeggen! Sterkte😊
Ik ben het helemaal eens met het artikel inzake hashtag. Personen die ongevraagd èn ongewild aan je zitten moet en kun je direct aanspreken. Ik denk dat iedereen, vrouw èn man, het in haar/zijn leven wel eens in meerdere/mindere mate heeft meegemaakt.
Jouw verhaal echter is van een totaal andere orde en dienen we als zodanig te erkennen. Het verliest absoluut aan kracht èn erkenning als we handtastelijkheden als aanranding en verkrachting kenmerken. Het doet onrecht aan de ongewilde slachtoffers van vernedering, belediging en het gevoel van ongeliefd en ongewaardeerd te zijn en staat in géén verhouding tot nafluiten.
ik ben meer van de “ja mee eens, maar toch ook nee”. Want ergens is het door al die appels die in de perenboom kruipen en dus vele nafluitingen als #metoo worden betiteld, toch wel nòg duidelijker dat het fatsoen van , ja sorry, vooral heel veel mannen, gigantisch beneden alle peil is.
Niet iedere nafluiter zal vrouwen onderdrukken, vernederen of fysiek en/of psychisch verkrachten, maar wel veel mannen die vrouwen onderdrukken en misbruiken vinden dat zij dat mogen. En als we de 14-jarige nafluiters geen “foei stoutert” toebitsen dan geven we te kennen dat dat gedrag algemeen geaccepteerd zou moeten worden, wat dus weer een ander uiterste is.
Hier hebben we met z’n allen wat in te doen, niet alleen dat meisje wat nagefloten wordt, maar jùist al die mensen die er getuige van zijn.
Iedereen heeft zich met enig fatsoen te gedragen en de ander met respect en waardigheid te bejegenen, dat is helaas ergens verloren geraakt.
We, mannen en vrouwen, zijn beland in een grote verwarring van wat acceptabel is en van wat we zouden moeten accepteren.
We, vooral vrouwen, zijn nog te veel gewend om alles te bedekken met die mantel der Liefde, zelfs daar waar wij de Liefde van twee personen in onze relatie invullen en het ik-moet-heb-want-ik-ben-het mannetje-gedrag tolereren,
omdat we kennelijk niet voldoende geleerd hebben dat wij, vrouwen, bewondering, waardering, respect en nog veel meer moois waard zijn.
en ja, #ookik heb tussen mn 12e en 50e in hele verkeerde, vernederende relaties , dates , en toevallige foute ontmoetingen overleefd, en ervaren dat zowel getuigen als vrienden en familie verre van begripvol of steunend kunnen zijn.
“maar hij is toch zo’n aardige man” en “het zal wel aan mij liggen,” is er in gebrandmerkt, in iedere cel, vanaf de aller eerste keer dat over je grenzen wordt gegaan en dat is voor iedereen n andere ervaring.