Mijn lieve schoonmoeder huilt en ik sta daar…

“Tsja, de goeden moeten onder de kwaden lijden”. Ik hoor het mijn oma nóg zeggen als alle acht kleinkinderen naar binnen moesten omdat twee ervan zich niet aan de afspraken hielden: ‘op de stoep blijven en niet in andere mensen hun tuin lopen’. Op het eerste gezicht heel eenvoudig, maar voor een minderheid van het gezelschap blijkbaar toch te moeilijk. En het resultaat was acht niet-blije kinderen die verplicht binnen moesten zitten. Waarschijnlijk zijn het diezelfde twee die het concept van social distancing niet begrijpen en ons van de regen in de drup helpen want het is ons gelukt: we zitten nu bijna in een complete lockdown.

Terug naar de basis

Ik had ooit een invaldocent Engels. Haar voorganger was ‘weggepest’. Vanaf het moment dat ze binnenkwam was duidelijk wie de teugels in handen had. De klas werd rustig, resultaten werden beter én het was gezellig. Toen ik daar met haar over sprak zei ze: “Je moet beginnen met strakke teugels, dan kun je elk moment kijken waarop je ze een beetje kunt laten vieren. Maar als je begint met losse teugels, krijg je ze nooit meer aangetrokken”. Het lijkt erop dat we in dit land altijd met losse teugels hebben gewerkt en de regering tevergeefs heeft geprobeerd ze aan te halen. Iedereen denkt het beter te weten en alles zelf te kunnen bepalen.

Pubers en hun brein

Wat ook niet helpt, zijn al die excuses voor ‘het puberende brein’. Hartstikke invoelend en modern enzo hoor, dat opvoeders het zo ontzettend zielig voor die pubers vinden die nu apathisch op de bank hangen (doet het gros weleens iets anders dan?) maar nu is even niet de tijd daarvoor. Call me stupid, maar ik geloof niet dat dat puberende brein in de afgelopen 70 jaar compleet is getransformeerd. Wat ik maar wil zeggen: ‘vroegâh’, luisterden we gewoon als er iets gezegd werd. Nu is zo’n moment. ‘thuis = thuis,’ dus niks met je vrienden een pizza eten of verjaardag vieren.

Volwassenen hoofdverantwoordelijk

Maar: ‘Kinderen en pubers doen niet wat je zegt. Kinderen en pubers doen wat je doet’. Een waarheid als een koe. Dus, beste volwassenen die het afgelopen weekend bedachten dat het geen kwaad kon om naar het strand en de Japanse bloesem te gaan: kijk ‘ns even heel goed in de spiegel en bedenk welk voorbeeld je geeft.

Ik baal van mezelf

Want ik wilde een positief verhaal schrijven over alle mooie initiatieven die overal ontstaan. Groot en klein, zakelijk en privé. Maar het lukt me niet. Weet je waarom? Omdat gisteren mijn lieve schoonmama huilend tegenover me stond toen ik de boodschappenkrat voor de deur zette en daarna naar achteren stapte. Ze huilde, en ik mocht haar niet vastpakken. Geen knuffel geven. Dat breekt mijn hart én het maakt me kwaad want hoe eigenwijzer iedereen is, hoe langer dit duurt.

Ergo, beste mensen: doe alsjeblieft gewoon wat er van je gevraagd wordt!

* Oorspronkelijk geschreven voor Nouveau, publicatiedatum 25 maart 2020*