Kijktip van Sylvia: ‘Hope Gap’
‘Als klein kind vraag je je nooit af of je ouders gelukkig zijn. Toch?’ Het is één van de eerste zinnen die Jamie uitspreekt in deze verdrietige, mooie, en pijnlijk herkenbare film over een huwelijk dat na bijna 30 jaar op de klippen loopt.
‘Liefde is geen informatie, liefde is een gevoel’…
Jamie, eind 20, is de zoon van Grace en Edward. Hij woont in London, zijn ouders wonen in een fijn huis in een idyllisch dorpje in Oost Sussex: Seaford, bij de klif van ‘Hope Gap’ en die naam heeft hier natuurlijk een diepere betekenis. Dat huis, zijn ouderlijk huis, ziet eruit als het perfecte familiehuis: uitnodigend, rommelig, gezellig, met erkers en op loopafstand van de kliffen en de zee. Maar binnen leven twee mensen al jaren langs elkaar heen. Hebben routines en gewoonten het overgenomen van spontaniteit en samenzijn. En dat hoeft niet erg te zijn. Maar wat als één van beiden zich realiseert dat een ander leven misschien wel fijner is?
Jamie woont in London en gaat maar af en toe langs bij zijn ouders, meer uit plichtsbesef dan iets anders. Hij balanceert tussen zijn dominant aanwezige moeder en teruggetrokken vader. Hij ziet vanaf de zijlijn hoe zijn moeder akelig neerbuigend kan zijn in haar overheersende houding en haar luide stem. Hij ziet hoe zijn vader haar zoveel mogelijk uit de weg gaat.
Elk bezoek, elke begroeting is voorspelbaar, tot die ene keer waarop zijn vader hem vertelt dat hij weggaat. Hij is verliefd en gaat weg bij Grace, haar in shock achterlatend.
En ondanks de woede, frustratie én het verdriet van Grace, lijkt Jamie toch het grootste slachtoffer. Hij staat gevangen tussen zijn ouders: zijn moeder die uit alle macht, en op alle mogelijke manieren, probeert vast te houden aan haar huwelijk, en zijn vader die probeert het zo geruisloos mogelijk te laten verlopen.
In Hope Gap wordt niemand mooier gemaakt dan hij is. Je kijkt naar echte mensen, met rimpels, grijze haren, en gewone kleren in gewone auto’s. Hierdoor komt het heel dichtbij ook al gebruiken jij en ik waarschijnlijk niet de complexe dichterlijke volzinnen die Grace overal rondstrooit.
Grace, vertolkt door de briljante Annette Bening, is niet heel erg ‘likeable’, ze is niet sympathiek. Sterker nog: ze is niet eens per se aardig, naar niemand toe.
Edward, zó stil en introvert, onbereikbaar bijna, dat je geen ruzie met hem kúnt maken, hoe hard je het ook probeert. Zijn enige verzet is weggaan en dan is er niks meer om voor te vechten.
En Jamie? Die wil je vasthouden en troosten. Het resultaat van de genen van twee complexe mensen die eigenlijk nooit bij elkaar hebben gepast…
Hieronder de trailer
Nu te zien op Netflix