Waarom kan ik niet wat minder emotioneel zijn met dieren?
Elke dag in tranen
Wanneer ik op straat loop, zie ik elke hond en kat. Stuk voor stuk vind ik ze leuk en lief. Dat is niks nieuws. Volgens de overlevering loop ik mijn hele leven al op elk dier af, of het nu een schattige Labradoodle pup is of een stoere Rottweiler. Vroeger wilde ik dierenarts worden. Helaas kwam daar wiskunde bij kijken. Achteraf heeft het misschien zo moeten zijn. Alle verdriet die er onvermijdelijk bij hoort, ik kan er niet mee omgaan.
Dat bleek opnieuw toen ik als social media consultant voor Dierenbescherming Limburg werkte. Wekelijks was ik op (regionale) televisie met een ‘in het zonnetje’ hond: honden die al lang in het asiel zaten en zo graag hun eigen thuis wilden. Maar ook kittens die gedumpt waren. De asielen zaten en zitten overvol en ik wilde ze allemaal wel meenemen. Oud, ziek, aangereden en mishandeld, alle dieren hebben een verhaal. Ik was elke dag in tranen, stond ermee op en ging ermee naar bed. Na een half jaar ben ik gestopt.
‘Loslaten’, hoe dan?
En ja, natuurlijk moet je kijken naar de goede dingen: de dieren die je redt, die je helpt, je doet per slot van rekening iets goeds wat broodnodig is. Maar dat ‘loslaten’ waar iedereen het over heeft? Ik weet écht niét waar die knop zit. Het is één van de redenen dat ik zoveel waardering heb voor de mensen die dat soort werk doen.
Geen gastgezin
Toen ik besloot een nieuw thuis te zoeken voor Odie werd één ding heel snel duidelijk: ik hoef mezelf niet op te geven als ‘gastgezin’. Ik vind bijna niemand goed genoeg, én ik zou ze domweg niet kunnen laten gaan. Elke keer tranen in plaats van blijdschap. Gelukkig kwam na drie weken het perfecte baasje voor Odie voorbij en gaat het meer dan uitstekend met haar.
Als iedereen nu een beetje doet
Gelukkig kan ik tóch mijn steentje bijdragen, als donateur én door de dieren die bij mij zijn alle liefde en zorg te geven. Niemand kan alle dieren redden, maar als iedereen één dier zou redden? Wow, wat zou de wereld er dan mooi uitzien…
