Ik ben er weer, denk ik …
Al zolang ik me kan herinneren, hou ik van schrijven. Op de lagere school vond ik opdrachten voor een ‘opstel’ geweldig want dan kon ik lekker schrijven. Een minimum aantal woorden was nooit het probleem. Gelukkig kreeg je bij die opdrachten nooit een maximum aantal woorden, dat kwam pas toen ik voor tijdschriften /websites ging schrijven, en zo’n maximum, dát was soms wel een probleem. ‘Schrijven = schrappen’ en ‘kill your darlings’, het zijn allemaal uitdrukkingen die elke schrijver/journalist/columnist kent.
Gedurende een jaar of zes heb ik als freelancer voor diverse titels gewerkt, online en in print, tot ik er op een gegeven moment wel zo’n beetje klaar mee was, om diverse redenen.
De eeuwige deadlines, en met een gebrek aan inspiratie, helpt een deadline niet.
De zwartwit-insteek die vaak gevraagd werd, want anders is het niet ‘clickable’ en ontstaat er geen discussie. ‘Vroegâh’ vond ik zwartwit helemaal prima, toen zat ik zelf namelijk nogal zwartwit in de wedstrijd, met mijn meningen over alles en iedereen. Echter, cliché cliché, met het ouder worden, werd dat minder en had ik ‘dus’ ook steeds minder zin om op die manier te schrijven.
En dan de belangrijkste: het gevoel dat ik dat het allemaal wel zo’n beetje had gezegd. Over abortus, over euthanasie, over mijn leven met depressiviteit, over van alles.
Dus stopte ik ermee. Voor Nouveau mocht ik gelukkig ook echt zelf nog mijn laatste column schrijven, 347 waren het er in totaal. Vervolgens ging mijn website offline, mijn Facebook-fanpage sloot ik af, en mijn Instagram-account ging van ‘professioneel account’, naar ‘openbaar’ en van daaruit naar ‘privé’.
Een tijd lang vond ik het meer dan prima. Tot afgelopen 24 mei, notabene met dank aan de SGP.
Sindsdien jeuken mijn vingers weer regelmatig. In de tussentijd heb ik contact gehad met mijn hostingbureau om mijn site weer op te starten.
Ik heb grote schoonmaak gehouden, alles Covid verwijderd, en damn, dat was stiekem heel veel. Ook een stuk of 15 andere columns verwijderd, want stom, of niet meer hoe ik nu denk, of simpelweg niet meer relevant. Ik wil nog wat meer aanpassen, denk ik, maar dat kan op mijn gemak, en in overleg met mensen die daar verstand van hebben.
Hoe dan ook, vandaag hebben we het wachtwoord verwijderd en ‘ben ik er weer’. Soort van…Ik weet nog niet hoe vaak, en hoe veel. Ik weet wel dat ik nog steeds een mening heb, en ideeën, en gevoelens, en waar kun je die nu beter kwijt dan op papier? ‘Wie schrijft, die blijft’, ook al is dat papier dan een scherm, en die pen een toetsenbord 😉
